W miotach kotów syjamskich pojawiały się półdługowłose kocięta. Nie wiadomo w jaki sposób gen odpowiadający za długi włos pojawił się u tych kotów. Był to jednak najprawdopodobniej wynik naturalnej mutacji, chociaż bierze się też pod uwagę, ze jest to pozostałość po eksperymentach hodowlanych z domieszką kotów długowłosych.
W latach 50-tych XX wieku hodowcy postanowili wyodrębnić nową rasę, poprzez regularną hodowlę długowłosych syjamów. Aby odróżnić ją od rasy syjamskiej, nadano jej nową nazwę – kot balijski.
Wszelkie cechy kotów balijskich są dokładnie takie same jak u ich syjamskich kuzynów, z wyjątkiem długości i miękkości futra. Balijczyki to koty średniej wielkości, o smukłym, pełnym wdzięku, doskonale umięśnionym, długim ciele. Ich ruchy są płynne i eleganckie.
Tylne łapy według standardu mają być nieco dłuższe niż przednie, stopy nieduże i owalne. Ogon musi być długi, z długim, jedwabistym włosem.
Głowa ma mieć kształt klina, smukła, średniej długości. Uszy duże, szeroko osadzone, tworzące idealny kształt klina z linią głowy. Szyja długa i smukła.
Oczy skośne, migdałowe, o niebieskiej barwie.
Futro tych kotów jest półdługie, miękkie, delikatne i jedwabiste w dotyku, bez podszerstka.
Dopuszczalne są wszelkie odmiany barwne, które są uznane w standardzie kotów syjamskich.
Koty balijskie mają bardzo wesołe, rozrywkowe usposobienie i żywiołowy temperament. Lubią być w centrum zainteresowania, biorą udział we wszystkich domowych czynnościach, są bardzo towarzyskie i silnie związane ze swoimi opiekunami. Wymagają bliskiego kontaktu z człowiekiem, okazywania im zaangażowania i czułości, są bardzo gadatliwe.